χρυσοεψητείον

τὸ, Α

(κατά το λεξ. Σούδα) «ἔνθα χωνεύουσι καὶ ἕψουσι τὸν χρυσόν».

[ΕΤΥΜΟΛ. < χρυσ(ο)-* + ἑψητής «χύτης» (< ἕψω) + κατάλ. -εῖον (πρβλ. μεταλλ-εῖον)].